Bir zamanlar herkesten habersiz soluk alan bir kadın vardı. Neler yaşadığını bilir ama yaşayıp yaşamadığını bilmezdi. Sadece ağzından çıkan nefes ve yara tutmuş elleri vardı. Dünyayla tek bağlantısının odasında duran pencere olması kadar acizdi hayat. Pencereye çıkar, sigarasını yakar ve Ay’a bakardı. Bazı geceler şükrederek baktığı Ay parlakken bazı geceler ağlayarak baktığı ay karanlıktı, zifiri ve solgun.